1.

Tu macz Zena, ale ten rozdział jest konieczny, bo Zen też jest konieczny, coby Crystal mogła przeżyć swoje czru lof z Harrym. Nic xd

Rozdział I

            Głośny trzask rozniósł się po całej okolicy. Stłumił go oczywiście warkot silników aut, przejeżdżających przez niewąską jezdnię raz to w jedną, raz to w drugą stronę, wtórował im wrzask dzieci szarżujących za budynkami, na placu zabaw, od czasu do czasu do czasu można było dosłyszeć stukanie obcasów o wybrakowany chodnik, a gdy ktoś naprawdę dokładnie się przysłuchał, wiedział że pani Thomas, jak z resztą codziennie, zabrała się za pielęgnację trawnika. Zdumiewające, jak tak wiekowa kobieta, mogę użyć słówka wiekowa? Mhm, pani Thomas z pewnością była osobą wiekową, potrafi posługiwać się najcięższą, najbardziej graciastą kosiarką wszechczasów.

            Nikt w okolicy jej nie lubił i prawdę mówiąc nikt nie pamiętał lat, w których pani Thomas była młoda. Wiem, że tata opowiadał, jak wraz ze swoją paczką z dzieciństwa wrzucał martwe wróble do jej ogrodu, nie lubiła tego. I kolejne rozkminy. Czy pani Thomas nie lubiła zdechłych ptaków, czy nie lubiła dzieci? Obstawiałabym dzieci, bo żarty się skończyły, gdy wraz z Zaynem postanowiliśmy przytaszczyć tam lisa… Okej, to było ponad wszelką wątpliwość nieodpowiedzialne, ale mieliśmy tylko siedem ja, dziesięć on, lat, a pani Thomas przykolegowała sobie naszą lotkę! Lis za lotkę, świetny targ! Kto z okolicy nie wziąłby lisa?! Pamiętam, jak dumny Zayn przybiegł do mnie mówiąc, że znalazł go w koszu na śmieci. Zwierzak był lekko ubłocony i śmierdział stęchłym mlekiem, ale poradziliśmy sobie z trupem, pakując go w dziergany worek. Wiem, że mama wrzeszczała, tata się śmiał, Electra płakała, proszę, Electra do dziś wyłącznie płacze, ale nic nie mogło pobić reakcji Patricii. Myślałam, że rodzicielka Zayna zejdzie na zawał! Z resztą, czego można było spodziewać się po parce szatańskich bachorków. Mimo tego, że byłam od chłopaka młodsza o trzy lata, dziesięcioletni Zayn nie umywał się do zarozumiałej siedmiolatki. Pamiętam, że kiedy odsiedzieliśmy dwa tygodnie w domu, rzecz jasna za karę, powróciliśmy na stary plac zabaw jako bohaterowie.

            Teraz było inaczej… Zayn nie wpadał już pod duży, biały dom jednorodzinny z dwoma balkonami, czarną dachówką i pozłacanym numerkiem siedem na drzwiach, kilkanaście razy dziennie. Nie deptał nierówno przystrzyżonego trawnika, nie wjeżdżał na rolkach w czarne Camaro, nie syczał na koty, pilnujące posesji bardziej oddanie niż niejeden Burek. Kiedyś potrafił przesiadywać u mnie godzinami, wparować w środku nocy i niczym rasowy Romeo wdrapywać się po pergolach na balkon. Rodzice o tym wiedzieli, wiedzieli też, że między nami do niczego nie dojdzie. Przyjaźniliśmy się tylko. Praktycznie sikaliśmy w jednego pampersa, pomijając sam fakt, że najpierw to ja miałam mieć na imię Zayn, a on Crystal, z czym wiązała się niezła historia, powtarzana co Święto Dziękczyniena…

            Teraz zjawiał się przed moimi drzwiami sporadycznie. Zawsze zapowiadał swoje wizyty i choć wiedziałam, że nie mogę mieć mu tego za złe – tęskniłam. Grałam silną, ale czasem odnosiłam wrażenie, że wraz z Zaynem z Bradford wyjechała i cząstka mnie. Ten smarkacz o pięknych, ciemnych oczach, w oprawie nadto długich, gęstych rzęs, o czarnych włosach, w które nieudolnie wcierał litry żelu, o szerokim uśmiechu, a uśmiechając się szczerze tak zabawnie marszczył nosek, swój idealnie ścięty nosek… Teraz, gdy oglądałam go w telewizji, w gazetach, w internecie… Nie był tym samym chłopcem, prezentował się jako dorosły, cholernie przystojny mężczyzna, a jego tajemniczy urok dopełniały liczne tatuaże, którymi się ozdobił. Podobał mi się. Mrużąc oko na to, że zawsze miałam do niego jakąśtam słabość, uwielbiałam patrzeć na Zayna, a jeszcze bardziej lubiłam z nim rozmawiać.

            Był inteligentniejszy, niż wyglądał. Zabawny, przystojny, mądry, czego więcej chcieć, huh? Czasu. Tak bardzo potrzebowałam jego czasu. Gdyby raczył chociaż oddzwonić, albo nagrać się na pocztę, wysłać smsa?! Cokolwiek. Nie, z Zaynem Malikiem – członkiem obrzydliwie popularnego zespołu znanego na cały, usrany świat, One Direction – ostatnimi czasy nie szło się dogadać.

            Przycisnąwszy komórkę do policzka, zamknęłam furtkę i spojrzałam na panią Thomas, zmuszając się do uśmiechu. Nie zamierzałam straszyć ludzi swoim wyrazem twarzy, nawet jeśli nie pałałam do nich szczególną sympatią. Pani Thomas świdrując mnie wzrokiem zza grubych szkieł okularów, wyłączyła na moment hałasującą kosiarkę i niegramotnie dokuśtykała do drewnianego płotu, który oddzielał jej podwórko od naszego.

            - Crystal Whitemore – chropowaty głos kobiety był chyba gorszy od uporczywych dźwięków jej ulubionego sprzętu ogródkowego – dawno cię nie widziałam – zaczęła dość delikatnie. Tsa, spokój przed burzą.

            - Pani Valerio, spieszy mi się trochę… - pokazałam na telefon, w którym już rozbrzmiewał dźwięk przekazywania połączeń.

            - Za to słyszałam… - może nie dosłyszała? – mogłabyś czasem ściszyć ten jazgot – przepraszam, czy ten babsztyl śmiał obrazić Iron Maiden?! Spokojnie Crys, tylko spokój nas uratuje – albo wybrać się do jakiejś porządnej pracy… Czy chociaż zająć się bachorami z placu zabaw…

            - Dziękuję za sugestie, ale naprawdę mi się spieszy… - po raz kolejny wybrałam ikonkę Zayna przy kontakcie, starając się do niego dodzwonić.

            - Powiedz mi dziecko… Studiujesz? – serio? SERIO?!

            - Planuję, w tym roku kończę liceum… - piiip, piiip, piiip… Odbierz ten pieprzony telefon, deklu!

            - Studia to nic dobrego, wielce wykształceni… Do normalnej pracy, a nie… Pasożytnictwo, nic więcej. No i wybrałabyś się do fryzjera, twoje kłaki są wszędzie – wtedy mój uśmiech stał się jak najbardziej sztuczny, co nie przeszkadzało Valerii Thomas w dalszym wywodzie – a te oczy… Dziewczyno, wyglądasz jak Boruta, za moich czasów takich się zamykało… - nie mogłam się powstrzymać, musiałam wywrócić oczami. Teraz wybrałam inny numer, z nadzieją, że pani Thomas odczepi się z łaski swojej. Iron Maiden – jazgot, studenci – pasożytnictwo, długie włosy prawie za pas – kłaki do obcięcia, doprawdy delikatny makijaż – oczy Boruty. To złe, ale czasem umiałam dołączyć się do pytania młodszego rodzeństwa, pod tytułem „Kiedy ta baba zacznie wąchać kwiatki od dołu?!”. Mama mówiła, że jest taka, bo jej rodzice zginęli w pierwszej wojnie światowej, gdy pani Thomas miała zaledwie dziesięć lat, mąż ją zostawił, a dzieci wyjechały do stanów. Ta babka była kawałkiem historii i może gdyby nie to, że mnie przerażała, poczułabym fascynację jej osobą.

            - A może wpadłabyś na kawałek szarlotki? Tak marnie wyglądasz…

            - Nie mogę, jestem na diecie – posłałam jej jeszcze mniej szczery uśmiech, kiedy Patricia – mama Zayna – odebrała. Szczerze? Nie bawiłam się w żadną dietę. Byłam szczupła, w niektórych miejscach nawet zbyt chuda… Dopiero udało mi się zrzucić ten dziecięcy tłuszczyk, a teraz dumnie niczym paw, mogłam przechodzić się po ulicach rodzinnego Bradford. Nigdy nie byłam gruba, nigdy nie byłam chuda. Po prostu wolałam się w takiej odsłonie i nieskromnie stwierdzę, że prezentowałam się jako ładna dziewczyna. Owszem, miałam minimalne kompleksy ze względu na niektóre niedoskonałości, co nie zmieniało faktu, że po prostu lubiłam swoje wielkie, zielone oczy, długie rzęsy, pełne, malinowe usta, naturalnie proste od góry, lekko nierówne od dołu zęby. Lubiłam to, że miałam mocne paznokcie i prędko rzuciłam ich obgryzanie, z tego powodu bardzo często je malowałam, bo było się czym szczycić. Lubiłam nawet fakt, że mój tyłek miał dość pokaźny kształt. Oczywiście, nie wyglądał jak zaplecze Kim Kardashian, albo Nicki Minaj. Był proporcjonalny do całej reszty.

            Nie znosiłam natomiast swojego nosa, bo przez drobny wypadek stał delikatnie krzywy, a dziedzicznie był zadarty. Drażniły mnie paliczkowate palce, przetłuszczające się włosy i zbyt szybko odrastające brwi. Serio, musiałam myć głowę codziennie, co stało się zlekka katorgą przy tak długich kłakach. Mama stwierdziła, że to przewrażliwienie, ale ja i tak wiedziałam swoje. Najbardziej jednak dobijała mnie tendencja do tycia, przez którą nie wyobrażałam sobie mnie w ciąży. Albo to, albo rodzeństwo doprowadziło mnie do momentu, w którym kiedy ktokolwiek pytał, odpowiadałam, że nie chcę mieć dzieci nigdy, przenigdy.

            - Pani wybaczy, muszę iść, do zobaczenia, miło było – rzuciłam na odchodne i poprawiłam czarną, skórzaną torebkę na ramieniu – hej, jesteś w domu? – odezwałam się do słuchawki, przechodząc przez jezdnię… - jesteś – wtedy na moich pomalowanych czerwoną szminką ustach zagościł jak najbardziej szczery uśmiech, a zimne od zerowej temperatury dłonie, pchnęły mahoniowe drzwi.

            - Serio nie masz znajomych w swoim wieku? – wiedziałam, że to mówiąc wstawia wodę na herbatę.

            Patricia wraz z rodziną mieszkała naprzeciwko nas, co stanowiło łatwy dostęp do bradfordowskich plotek ploteczek teraz, do Zayna kiedyś. Cóż, niestety obie musiałyśmy zboleć to, że chłopak ruszył w świat i aktualnie mieszkał w Londynie, no okej, przebywał raz na ruski rok, ponieważ dziewięćdziesiąci trzy procent jego życia stanowiła praca – mhm, pierdzielenie o Szopenie.

Od wejścia powitał mnie zapach świeżo zmytej podłogi, lubiłam to, że w tym domu wszystko stało na swoim miejscu i nic nie walało się po kątach. U mnie panował artystyczny nieład. Mama, jak i tata jednogłośnie stwierdzili, że nie może być czysto i wesoło za razem. O tak, Patricia Malik i Olivia Whitemore zdecydowanie się nie dobrały. Nie rozumiałam dlaczego były najlepszymi przyjaciółkami. Mama opowiadała coś o przyciąganiu się przeciwieństw, ale nie byłabym sobą gdybym nie stworzyła kwadryliona odstępstw od tej zasady. Mimo częstych kłótni i latających przedmiotów od czasu, do czasu zawsze dochodziły do porozumienia. Były jednak dwa tematy na które te kobiety nie mogły rozmawiać – polityka i wychowanie dzieci. Obie praktykowały różne metody, ale proszę, ostatecznie i ja, i Zayn wyszliśmy na ludzi. Dobra, on bardziej. Ja też tego chciałam, też pragnęłam zasmakować życia sław choć na chwilę, ale mama uparła się, że prędzej tata nie nasika na ścianę po pijaku, niż ona pozwoli mi włóczyć się za niewychowanym Malikiem. Dlatego nie lubiłam rozmawiać o przyszłości.

Mama ustaliła, że zostanę prawnikiem, z góry zakładając że to jest to, czego chcę całym sercem. Owszem, lubiłam sobie pogadać, kochałam uczyć się historii, a pisanie jakichkolwiek prac na angielski przychodziło mi bez większych problemów. Nawet profil w liceum wybrałam humanistyczny, bo spójrzmy prawdzie w oczy, nigdy nie należałam do ścisłowców. Jednak nie tego chciałam od życia. Marzyła mi się szkoła aktorska. Chciałam zagrać przed prawdziwą publiką, w londyńskim teatrze i byłam więcej niż pewna, że udałoby się nawet bez pomocy One Direction. Niestety, kiedy Olivia Whitemore coś sobie postanowi, nieważne czy świat pójdzie z dymem – tak będzie! Kochałam ją, nawet bardzo, uwielbiałam rozmawiać z mamą o wszystkim i tak, byłam zlekka mamindupą, ale mimo wszystko nie zawsze potrafiłam do niej dotrzeć.

- Znowu wojna w domu? – kiedy usiadłam przy kuchennym stole, Patricia postawiła przede mną kubek zielonej herbaty, na rozgrzanie i uspokojenie. Sama klapnęła naprzeciw, przeczesując włosy palcami.

- Im bliżej, tym gorzej. Nie zgadza się – westchnąwszy zdjęłam beżowy płaszcz, pozostając w granatowym szaliku.

- Nie wiem, słońce, Olivia jest niereformowalna – sama łyknęła swojego, ziołowego naparu i zrobiła zkwaszoną minę – kiedy masz przesłuchanie?

- Drugiego listopada – odrzuciłam kosmyki za siebie i ujęłam ulubiony, zielony kubek Zayna w dłonie. Zaczęłam bawić się torebką od herbaty – od ciebie też nie odbiera, prawda? – przegryzłam dolną wargę, sama nie wiem dlaczego, po prostu to zrobiłam.

- Od nikogo nie odbiera, ponoć bez przerwy nagrywają. Ta płyta ma być specjalna – Patricia wzruszyła ramionami.

- Jak wszystkie – syknęłam, czując jak wrzątek parzy język. – z resztą… Mam szkołę, mam co robić. Z drugiej strony ze względu na szkołę muszę odpuścić sobie Romea i Julię. Wiesz ile aktorek zaczynało od zera i odniosło prawdziwy sukces?! – warknęłam – mało! – podniosłam głos, a Patricia posłała mi pokrzepiający uśmiech.

- Może powinnaś zacząć śpiewać?

- Nie umiem, cholera jasna – zaklęłam, a kobieta zaniosła się śmiechem. Moja mama nie lubiła, kiedy przeklinałam, Patricia nie miała z tym większego problemu. Była zdecydowanie bardziej wyluzowana, ale bardziej ceniła sobie porządek. Dziwne, prawda?

- Pogadam z nią… znowu.

- O nie, nie chcemy kolejnego rzucania mięchem przez płot – wtedy i ja zarechotałam.

- A Robert? Nie przemówi jej do rozsądku? – Patricia zmarszczyła brwi, na co zrobiłam błagalną minę.

- Tata?! Jasne, w tym życiu… Jest bardziej nieasertywny niż Dean – Den to mój brat – a Dean ma trzy lata!

Spędziłyśmy na rozmowie jeszcze pół godziny i myślę, że przesiedziałabym, z Patricią do wieczora, wymyślając niecne plany na zmianę zdania mojej mamy, gdyby nie dźwięk głosu Zayna, który przerwał naszą rozmowę. Była to rzecz jasna jedna z piosenek One Direction, którą ustawiłam sobie na dzwonek w komórce.

- Cze, co jest? – przeprosiłam Patricię i odebrałam, widząc na wyświetlaczu ikonkę ze zdjęciem dobrze znanej mi dziewczyny – dokładniej – mojej przyjaciółki – Charlotte.

- Siedzimy z Lu u mnie, musisz tu być teraz, zaraz, ważne na wczoraj! – pisnęła i nie zdążyłam nawet zareagować, ponieważ się rozłączyła. Spojrzałam na Patricię przepraszająco, a ona odpowiedziała uśmiechem.

- Leć, najwidoczniej sprawa życia i śmierci – tak też zrobiłam. Pożegnałam się z nią, wyminęłam jedną z sióstr Zayna w wejściu, nawet nie zwróciłam uwagi na to, która to była, po prostu... Z prędkością światła przebiegłam przez jezdnię i w zamyśleniu minęłam budynki. Znalazłam się kawałek przed centrum… Teraz tylko przeboleć te kilka kilometrów pieszo. Ach, jesień… Nie znosiłam jesieni, bo na dworze robiło się szaro, a życie schodziło z dosłownie wszystkich dookoła. Świat obumierał i nawet jeśli ktoś próbowałby mi wmówić piękno kolorowych liści, wybuchłabym mu w twarz szczerym śmiechem.

Zaczynała się też szkoła, to znaczy rok do przodu, to znaczy kolejny rok walki z ukochaną mamą o marzenia. Ja naprawdę nie chciałam robić nic opłacalnego, nic super dla niej…

Kiedy tylko stanęłam w jednym miejscu, na światłach. Coś mną szarpnęło. Przygryzając wargę, poczułam na języku metaliczny smak krwi. Często gryzłam swoje usta, kiedy się denerwowałam, a wtedy byłam wrakiem. Okej, prócz tego, że dopadł mnie bolesny okres, miałam egzaminy w tym roku, strach przed szczerą rozmową, brak kontaktu z Zaynem, to Charlotte i Laurel musiały trzymać mnie w niepewności… I gdyby nie fakt, że nie miałam co ze sobą zrobić, olałabym je i położyła się do łóżka. Ale kiedy leżałam w łóżku, słuchałam piosenek Zayna i tak bardzo chciało mi się płakać… Zbyt wiele wtedy myślałam.

Nie Crystal, nie możesz się mazać, jesteś twardą sztuką, pamiętasz?!

Cholera, zaraz spłynę, tusz, kuźwa…

Uff… udało się.

Ale nawet jeśli… i tak nie spacerowałam się po centrum. Mieszkałam w tej „bezpieczniejszej” części Bradford. Podobała mi się, nawet bardzo. Szczególnie ceglane budynki, wzniesione na początku lat dwudziestych, mieściły się za naszym osiedlem i wyglądały nadto malowniczo. Ludzie zapewne zapomnieli już o ich konserwacji. Dobrze. Nie wyobrażam sobie miasta bez nich takich samych. Były szczególne, takie tajemnicze, piękne.

 Skórzane botki na obcasie stukały o nierówne płyty chodnikowe, a rozpuszczone, ciemne włosy unosiły się pod wpływem tempa chodu. Skręciwszy w wąską uliczkę, stąpałam butami po zbrązowiałych liściach, które musiał przywieść wiatr. W okolicy nie rosło ani jedno drzewo. Obserwowałam chodnik dokładnie, trzymając dłonie w kieszeniach. Byłam tak zamyślona, że nie zwróciłam uwagi, że słyszę jeszcze jedne kroki. Męskie… Dopiero wtedy spojrzałam przed siebie. Przez zaułek szedł mężczyzna. Bo ja wiem na ile lat wyglądał? Ciężko było określić, gdyż głowę kryła czarna czapka, usta chowały się za równie ciemną chustą, a oczy umknęły za okularami w tym samym kolorze. Wystraszyłam się lekko, czułam jak wzrok nieznajomego przewdziewa się przeze mnie. Miałam wrażenie, iż człowiek przykryty czarnym, długim płaszczem, wyciągnie nóż i załatwi sprawę szybko. Zaraz, Crystal, nie grasz, to życie, nie kryminał!

Serce przyspieszyło, podobnie jak moje nogi. Liczyłam na to, że jeśli ja zmienię kierunek, w połowie drogi i znów skręcę, tym razem w jeszcze inne miejsce, facet da mi spokój. Tak też zrobiłam, czmychnęłam mu nagle, znikając za kamienicami. Podchodząc kilka metrów dalej, odetchnęłam z ulgą. Nie widziałam już typka, byłam tam sama.

Gwałciciel, złodziej, zabójca…?

Na moje nieszczęście, fagas również postanowił zakręcić. Klęłam w myślach, dlaczego zawsze ja, na Boga?! Wtedy biegłam już truchtem. Zamaskowany obrócił się kilka razy i chwycił za czarny materiał, chciał mi coś powiedzieć, lecz wtedy nie paliłam się do pogawędek z człowiekiem wyglądającym, jak cholerny Asasin!

Widząc przed sobą zniszczony płot, a przy nim poukładaną stertę śmieci, znów spojrzałam za siebie. Podejrzany również biegł. Zatrzymawszy się równo przed śmieciową pułapką, westchnęłam głośno i podwinęłam rękawy kurtki.

 Yolo, czy jakoś tak, jak trzeba, to trzeba!

Zaczęłam niezgrabnie wzbijać się na pobojowisko. On znów obejrzał się w koło. Wahał się. Po chwili namysłu ruszył za mną, a zdezorientowana ja obdarłam część spodni o wystający, spróchniały gwóźdź.

Sorry, Crys, celujący z w-f’u się nie opłacił.

Widząc krew, runęłam w dół, opadając tyłkiem na szkarłaty chodnik. Prędko przetarłam dłonią oczy i uniosłam głowę w górę. Coś, a raczej ktoś, przysłaniał mi słońce…

*~*